Sevilla: het hotel

Patios de Sevilla are set in two different tipical sevillian buildings, Patio de la Cartuja and Patio de la Alameda. Together they offer a total of 56 fully equiped apartments with completely equipped kitchen and a nice and modern decoration.

The apartments are located in the heart of Seville, in the historic center of the city, at only 10 minutes walk from Isla Mágica and the central shopping district. After a nice stroll through the beautiful small streets that are so characteristic for Seville you easily reach the historic and monumental disctrict as well, where you can enjoy a visit to the Cathedral or the Alcazar.


Site: www.patiosdesevilla.com
Toeristische info: www.turismo.sevilla.org

Playa de Bolonia

De zondag brachten we door op playa de Bolonia, dichtbij Tarifa, waar we gebiologeerd zaten te kijken naar de kitesurfers, vechtend met de wind. Ik kon niet begrijpen dat al die lijnen van de kites niet met elkaar in de klit raakten. Maar ja ik heb er dan ook geen verstand van. Stoer is het in ieder geval wel.




Wonderbaarlijk is het licht aan de costa de la luz, maar ja het heet niet voor niks costa de la luz natuurlijk.
Meer fotos hier >>

Eten aan de Costa de la Luz

Wij dachten dat de gasfles leeg was maar we hadden een kraantje te weinig open gezet. Dat liet de broer van de receptiejongen ons even zien. De jongen die verkering had met het engelse meisje.

Inmiddels moesten we wel weer eens eten. Want koken daar hadden we geen zin in. Eerst liepen we de lange weg af naar het strand, waar we eerder 's middags een restaurant hadden gespot. Onderweg kwamen we langs een Venta die met 5 sterren in de rough guide wordt vermeld. Maar daar zat bijna niemand dus dat was reden te boel te wantrouwen.
We liepen door naar het strand waar we net te laat waren voor de zonsondergang. Wel troffen we daar een hip restaurant aan met een mooi terras aan zee. Ik weet niet meer hoe het heet kut he. Ik zoek het nog op. We namen plaats aan een tafeltje aan het open raam. Een absolute toplokatie deze tent. Aleen jammer dat er nooit iemand komt om je te bedienen. Het personeel loopt steeds wel voorbij maar doet verder geen enkele poging om nieuwe gasten op te merken. Of ze hebben een tiefushekel aan toeristen, dat kan ook natuurlijk. Uiteindelijk ging ik maar even naar de bar om een biertje te halen. Na enig wachten was de drukdoenerige barvrouw bereid dit te tappen. Naast de bar stond een tapasbuffetje. Ik vroeg of je daarvan iets kon nemen. "Si", zei de barvrouw. Verder niks. Ik dacht dan kun je het zeker zelf pakken, maar dat was ook weer niet de bedoeling. Uiteindelijk maakte ze met tegenzin 2 bordjes klaar. Toen ik vroeg of we ook nog iets konden eten meldde ze dat dat pas na 21.15 kon. Het was 21.10. Ik met mijn tapas terug naar onze plek. Niek was verheugd dat het mij gelukt was iets te scoren. Inmiddels was een knulletje buiten tafels aan het dekken. Wij vroegen of we een van de tafels konden krijgen. "Yes" zei hij maar keurde ons verder geen blik waardig. We verkasten naar buiten en wachtten op de kaart. Die kwam niet. Toen zijn we opgestapt. Ongelooflijk hoe dit ongeïnteresseerde personeel dit prachtig gelegen restaurant naar de kloten helpt. Best jammer.


Op de weg terug kwamen we langs de venta van de Rough Guide; Venta Curro. Het zat stampvol. We konden nog net een tafeltje voor de deur bemachtigen. Hier moesten we dus zijn, heerlijk gegeten. Fijne obers, fijne prijzen. We prezen ons gelukkig dat we toch nog dit genoegen mochten beleven. Vooraf een salade met makreel, Niek een fijne biefstuk bien hecho en ik een stuk tonijn, zo groot dat ik het niet de baas kon. Flesje mousserende rose erbij en het was weer helemaal goed. Ik heb er helaas geen foto's van dat is dan weer jammer. Sorry.

Canos de Meca, de bungalow

In Canos de Meca vonden we een hostal/venta waar ze ook appartementen verhuurden. De kamers waren nogal benauwd dus ik vroeg of we ook even de appartementen konden zien.
Een engels meisje liep met ons mee naar een heus mini-bungalowpark. We gingen akkoord met de ruime bungalow voor 2 nachten, voor 50 euro per nacht. Een stuk beter dan de kamers, al had het niets van de charme van onze Molino.


Het interieur is erg jaren 70. Open Keuken met bar van baksteen, een plavuizen vloer en lelijke eiken meubels. Maar goed, wel een soort huis voor 2 nachten, met alles erop en eraan. Om een uur of vijf waren we gesetteld en we zijn op zoek gegaan naar het strand.


Eerst liepen we vast op de zaterdagdrukte want de weg naar de zee vanaf hier was erg smal. Terug en een stukje door naar El Palmar. Het strand aan de spaanse westkust doet denken aan dat van de wadden, breed zandstrand met duinen erachter. En wind. Veel wind, zoveel wind dat je eigenlijk een scherm nodig hebt. Maar goed wij lieten ons niet kisten, hebben ons een paar uurtjes laten zandstralen en in een strandtent roseetjes en tinto de verano gedronken. Toen gingen we terug naar onze bungalow om het gas te laten aansluiten.

Vejer

Aangekomen in Vejer, een schattig wit dorp, konden we geen hotel vinden. Het beoogde Casa de Califa zat vol, en enkele andere hostals ook. Vejer ligt wel heel leuk, we hebben geluncht op een terras; toast met guacomole en garnalen. Daarna dan maar terug naar de kust. Via Barbate reden we door naar los Canos de Meca, door een fijn dennenbos.

Naar het westen

De Punto staat weer klaar om ons naar de westkust te vervoeren. Rond 10 uur uitgecheckt bij de Molino met enige pijn in het hart, er is alweer een week van de vakantie voorbij. Maar goed, nu staan nog Tarifa, de Costa da Luz en Sevilla op het programma.



Via de kust, langs de Costa del Sol, zijn we naar Tarifa gereden. Deels via de oude weg, maar die was niet fijn, het is echt een heksenketel, vooral ter hoogte van Marbella. We werden er droevig van, al die vreselijk op elkaar gebouwde toeristencomplexen. Dus halverwege toch maar de tolweg genomen. Ook al omdat er veel gekken en bejaarden op de kustweg zaten. Ze gaan zonder enige schaamte op de rem staan of rijden 60 waar je 100 mag. Dat is niet te doen dus.


Rond het middaguur waren we in Tarifa. Daar hebben we wat rondgescharreld, maar besloten toch wat verderop te gaan, richting Vejer de la Frontera...

Hormigas y tapas piscina

Vrijdag hebben we de hele dag gerelaxt en gelezen bij het zwembad. Ik las een boek over stierenvechters van Hemingway en Niek las ook iets ik weet niet meer wat. Ook heb ik de was gedaan en empirisch onderzoek verricht op een mierenkolonie.



Conclusie van het onderzoek is dat mieren niet rusten voordat ze alle stukken brood en vijg naar hun hol hebben gesleept. Daarbij kan het ze niets schelen welke afstand ze daarvoor moeten afleggen.
In de avond hebben we nog naar de wervelende spaanse karaokeshow gekeken op TV en ondertussen de koffers ingepakt. Morgen vertrekken we uit deze oase, richting de westkust.

Comares

Na het dagelijks ontbijt met koffie, toast abrikozenjam en emmentaler zijn we naar Comares gereden. Comares ligt heel hoog en de weg er naartoe is heeeeeeel eng. Bij de entree van het dorp moet je je auto parkeren en dan via een hele lange trap verder naaar boven klimmen. We waren nog maar net boven toen we vrolijk werden tegemoetgetreden door een vrouwtje die ons haar huis wilde laten zien. Tenminste dat dacht ik. Maar zij wilde ons natuurlijk dingen verkopen, dat had Niek meteen in de gaten. Zo had zij onder meer zelf gebrouwen wijn, een soort Malaga Dulce, rozijnen en ingemaakte druiven, gedroogde vijgen en mango's. Wij kwamen natuurlijk niet weg zonder iets te kopen en dat werden uiteindelijk twee mango's, een zak gedroogde vijgen en een pot honing voor in totaal 8 euro. Het vrouwtje blij en wij blij. Ze poseerde nog vrolijk voor ons.



Daarna verder het dorp verkend, echt prachtig met spectaculaire uitzichten over de vallei. Een massa foto's gemaakt ook van de begraafplaats helemaal bovenop het dorp, daar lig je echt dicht bij de hemel! De doden liggen in een soort ikeakasten gestapeld op elkaar. De graven zijn prachtig opgesierd met plastic bloemen en fotootjes.





Weer beneden zijn we gaan winkelen in de shoppingmall bij Torre. Thuis in de Molino heb ik weer spaghetti gemaakt en we hebben gezellig foto's gekeken op de laptop.

Lunch in Caleta de Velez

Geluncht in Caleta de Velez, met Claire, een engels vriendinnetje van de spaanse school in la Herradura, en haar ouders, die ik hier op een eerdere trip heb ontmoet. In Caleta zit een leuk restaurantje aan zee, waar ze een goed lunchmenu serveren voor €7,60. Kijk dat is natuurlijk niks. Ik weet helaas niet meer hoe het restaurantje heet. Da's dan weer jammer. Maar goed het zit op een hoekje aan de boulevard.





Na de lunch die tot 16.00 duurde hebben we nog een tijdje op het strand gezeten. De stoelen kostten 5 euro, we kregen geen korting terwijl het toch al eind van de middag was. Dat vond ik lullig. Maar goed. Er zaten gezellige Spaanse families op het strand met abuelas & abuelos. Daarna zijn we naar Torre gegaan, Niek moest iets opsturen dus we gingen op zoek naar een internetcafé. Dat hebben we gevonden door de pijlen te volgen. Bij de pizzeria ernaast hebben we gegeten. Niek lasagna en ik een pizza met roquefort. Naast ons zaten wat Nederlandse hockeyjongens dat was even schrikken. Torre is trouwens een vrij duits-geörienteerd oord. De rekening bij de pizzeria bedroeg ca 20 euro.

Rincon de la Victoria & Vinuela

Dinsdag was een beetje een relaxdag. Na uitgebreid ontbijt in de tuin zijn we langs de oude kustweg naar Rincon de la Victoria gereden. Beetje armoedige weg en desolate sfeer. Overal onbewoonde appartementen en uitgestorven stranden. Het waaide erg hard, en de zee was woest, hoge golven. In een armoedig strandtentje hebben we wat boquerones gegeten. Onderweg heb ik even info gevraagd bij een groot hotel aan zee, wat misschien handig is straks als overnachtingsplek voor de laatste nacht omdat je dan vlak bij Malaga zit. Teruggereden via een mooie weg door de bergen langs Cajiz en Iznate, mooi gelegen witte dorpjes. 's Avonds gegeten in hotel Vinuela, gloednieuw hotel aan het meer. Met charmant terras, beetje sjiek. Niek had knoflooksoep en rauwe tonijn, ik lasagne en zalm met avocadosaus. Fles rose + water erbij. Rekening 50 euro.




Vinuela lake.

's Nachts was het een beetje rumoerig, Niek was een beetje bang dat er een rat van 30 cm op de benedenverdieping zat.

Naar Granada

Op maandag zijn we door de bergen naar Granada gereden. Mooie route (A335) over een bergpas via Alhama. In Alhama hebben we koffie gedronken en Niek vond de donut de beste donut die hij ooit gegeten had. Goedkoop was het ook; 2 koffie + donut en nog een ander gebakding voor €2,90.

In Granada scharrelden we wat rond tijdens de siesta op zoek naar een plek om te lunchen. Ik kon niet beslissen want ik was weer eens bang dat we niet het beste restaurant van Granada zouden treffen. Kut dus, want uiteindelijk zaten we veel te duur te eten, de paella was op en Niek kreeg een rauw/rood stuk Iberico varken en hij moest bijna braken. Ik moest vreselijk huilen omdat ik weer zo neurotisch en spastisch aan het doen was over de eetgelegenheid. De rosé was wel lekker, en we hebben nog wat aangeschoten op een pleintje met een ijsje naar de duiven gekeken en "una paloma blanca" gezongen.





Daarna zijn we weer teruggereden via Motril en de kustweg langs Almunecar en la Herradura. In de supermercado hebben we merquez gekocht met sla en brood die we op ons fijne terras bij het kleine huis hebben genuttigd.

Het huis

De steile weg waarover werd gesproken in de routebeschrijving was inderdaad extreem steil. Eng! Bovendien kun je tegenliggers niet zien aankomen en is er nauwelijks ruimte om uit te wijken. Maar goed, we waren er! Hier zie je het huis verscholen achter groen, met op de achtergrond de steile weg.



Toevallig gingen er net mensen weg dus we troffen de eigenaresse Isabel bij de ingang en ondanks dat we wat vroeg waren mochten we het landgoedje betreden. Het huis en de tuin eromheen zijn werkelijk prachtig gelegen op een schitterende plek in het dal. We werden heel blij. Als je op de weg staat zie je rondom bergen en witte huisjes, en in de verte een bergpas, de Zafaraya pas. Het huis is verdeeld in drie delen, het middendeel wordt bewoond door de eigenares en haar gezin, links daarvan zit een 4 persoons appartement en aan de andere kant ons 2-persoonshuisje. Een schattig minihuisje met een minikeuken en een slaapvide, erg charmant en knus ingericht.





De tuin is ook erg mooi, veel vetplanten en allerlei mooie bloemen. Ons terras is overdekt met geurende jasmijn, verder staan overal oleanders, wilde rozemarijn etc.



Het zwembad ligt een niveau hoger en vanaf daar heb je een prachtig uitzicht op de bergen. 's Middags hebben we een paar uur bij het zwembad gelegen, heel fijn. Daarna zijn we de reis naar het centro comercial aangevangen en hebben boodschapjes gedaan. Het viel weer niet mee om op de goede weg terug uit te komen. Maar het is gelukt. Ik heb zaterdagavond ordinaire spaghetti gemaakt, en Niek was heel blij. We dronken lekkere wijn erbij en zaten dolgelukkig buiten voor ons huisje te genieten.

Naar alcaucin

In de morgen hebben we koffie en een tostada genuttigd op een terras, en rond een uur of 12 zijn we gaan rijden richting onze Molino in Alcaucin. Onderweg hebben we nog even de banden van de Punto op spanning gebracht want daar hadden ze bij Recordcar ook niet echt meer naar gekeken. Ondanks discussie/twijfel over de juiste afslag reden we in een keer naar het bergdorp. De routebeschrijving naar het huis was prima, alleen we waren iets te vroeg met het kiezen van de smalle weg naar beneden. Hier moet het zijn. Een keiige weg met hobbels en kuilen, we zijn een stukje naar beneden gelopen maar vonden het huis nog niet. Eerst maar even terug naar het dorp om wat te drinken, we waren toch veel te vroeg, konden pas om 16.00 terecht.



In het dorp, schattig dorp overigens met smalle straatjes en trappen naar boven de berg op, gingen we iets drinken bij een bar aan de rand van het dorp; la Cocina de Carlos. Binnen een groot lokaal met hammen boven de bar en een terras met prachtig uitzicht. De bediening glimlachte vriendelijk maar nam geen bestelling op. Dus maar twee aquaatjes aan de bar gehaald, die vol zat met lokaal mannelijk volk. Op het terras keken we gefascineerd naar een geile vrouw die op en neer paradeerde met haar tieten en een boek. Voor we vertrokken toch nog even aan de ober gevraagd of hij het huis kende waar we moesten zijn. Dat was slim want hij kende het en gaf een gedetailleerde routebeschrijving met tekening. Daaruit bleek dat de weg die wij op het oog hadden de verkeerde was. Nu reden we in een keer goed....

Andalucia 2004: Aankomst in Malaga

Vlucht om 16.30 Adam-Malaga. Totaal 2 tickets: € 417,74. Aankomst Malaga om 19.30. Na ontvangst van de koffers op naar de carrental: Record Cars. Zeer stoicijns personeel wat zich beslist niet liet opjagen. We vertrokken uiteindelijk in onze fiat Punto vijfdeurs met airco en lichte schade. Die ik huurde via email-car-hire.com. 17 dagen voor €303,49 all inclusive. Behalve fuel natuurlijk.
"The tank is empty, when you return the car leave it at the same level."
De tank was inderdaad leeg, behoorlijk leeg, dus het eerste doel was benzine scoren. Hoewel, we moesten eerst nog de goede kant op om het luchthaventerrein te verlaten. Maar goed dat lukte, na een paar rotondes opnieuw rijden. Het lampje van de benzinemeter drong zich wel erg op, dus toch maar weer de snelweg af voordat we volledig vast zouden staan in de Malaga spits, dat zou niet zo'n fijn begin van de vakantie zijn. Tanken is niet moeilijk dus dat lukte wel. Maar vervolgens was het een kunst om weer op de goede oprit voor de snelweg te komen. Niek werd een beetje gek en ik probeerde de logica van de ring van Malaga te ontdekken. Wat niet echt lukte, je gaat er af en komt er nooit meer op. Uieindelijk reden we half de stad in, vervolgens in de verkeerde richting de stad weer uit, daar uiteindelijk via pomstation gekeerd en bij toeval weer op de goede weg gekomen. Eindelijk.

Op naar Torre del Mar op zoek naar het geselecteerde hostal uit de rough guide. Beetje op gevoel naar de boulevard gereden, uiteraard ging het nog een keer mis maar bij toeval zag ik het bordje opeens:"Hostal Generalife". En nog een habitacion vrij ook, aangezien ik door de intercom in het spaans om een kamer had gevraagd lulde het vriendelijke hostalmannetje meteen de oren van mijn kop. "Jaja heel goed mevrouw spreekt Spaans zozo en hoe lang blijven we? Oh maar een nacht..morgen naar de bergen? No no, no me gusta la montagna, soy un hombre del mar..."


€45, kleine kamer maar vlakbij het strand en met eigen douche. We waren blij want nu konden we eindelijk iets gaan eten. Op de boulevard was nog een uitgebreide markt gaande met allerhande toeristenprullaria. Na wat geld gescoord te hebben bij een telebanco streken we neer bij een visrestaurant om de hoek. Het was inmiddels 23.00 uur maar men zat nog uitgebreid te eten. We bestelden bij Marisqueria Radar Pescado Frita Mixta, Boquerones, salade en friet erbij. Het standaard spaanse kust eten, maar wel erg lekker. Uiteraard kwamen er weer wat mooie zwarte negermannen langs met houten olifanten, giraffen en cd's. Niek was gschokt toen ik er een wenkte om ons zijn assortiment te tonen maar uiteindelijk moest ik hem weer tot de orde roepen omdat hij al snel 12 cd's had uitgezocht. De neger kwam uit Ruanda en hij zei steeds "Angles? Si Angles? Afdingen ging ook niet makkelijk bij hem maar uiteindelijk hadden we zes cd's voor 16 euro. Ik heb hem nog een stukje vis aangeboden maar dat weigerde hij. Ook probeerde ik nog een gesprek aan te knopen over zijn achtergrond maar hij had daar duidelijk geen zin in. Hij probeerde toen nog ons te verleiden zijn dvd-collectie te bekijken maar toen hebben we hem heengezonden en zijn gaan slapen in ons hostal.

Molino Quemado Pequeno

Geboekt voor het najaar. Prijs voor 1 week €445,-



Deze 19e eeuwse molen ligt in een prachtige vallei dichtbij het dorpje Alcaucín. Isabel, de eigenaresse, heeft de vroegere meelmolen bijzonder mooi gerenoveerd. Haar achtergrond als kunsthistorica is terug te zien in de inrichting van de huizen. Er hangen mooie schilderijen en voorwerpen die deels door haarzelf zijn gerestaureerd. De molen ligt aan de rand van het natuurpark en u kunt direct vanuit uw huis prachtige wandelingen maken in de bergen rondom....

Meer: taha.nl